طبق وعدهٔ هفتهٔ قبل، مباحث مربوط به نیوتون ادامه پیدا کرد و بدین ترتیب جلسات تاریخ فیزیکدانان در این سال تحصیلی به پایان رسید. البته دوشنبستان باعث شد این نشست با تاخیر شروع شود.
تا آنجا گفتیم که نیوتون در دههٔ ۱۶۶۰ بنای فکری خود را پیریزی کرد و به نتایج قابل توجهی هم دست پیدا کرد: حسابان را اختراع کرد، به قانون جاذبه پی برد و کشفیاتش در نورشناسی منشا اثر شد.
اما در دههٔ ۱۶۷۰ نیوتون به کیمیاگری و الهیات پرداخت که آنچنان ثمری نداشت؛ جز اینکه او به برخی آموزههای مسیحیت شک کرد. این فعالیتها تقریبا ۱۵ سال از عمر نیوتون را به خود اختصاص داد. در اواسط دههٔ ۱۶۸۰ ادموند هالی در مورد مدار بعضی اجرام سماوی سوالاتی از نیوتون پرسید و در نهایت او را تشویق کرد که آنچه در مورد دینامیک و نجوم میداند در کتابی جمعآوری و تدوین کند. و اینگونه بود که شاهکار نیوتون، یعنی کتاب "اصول ریاضی فلسفهٔ طبیعی" بعد از هجده ماه تمرکز و تلاش مداوم نوشته شد و با هزینهٔ ادموند هالی به چاپ رسید. نیوتون در این مدت به خواب و خوراک خود کاملا بیتوجه بود و تمام سعیش بر این بود که از پیچ و خم مشکلات ریاضی کارش عبور کند. چنین تمرکزی و چنین جهدی در تاریخ علم شاید بینظیر باشد. در این کتاب قوانین حرکت و قانون گرانش شرح داده میشوند و سپس بسیاری از پدیدارهای شناخته شده(از جمله قوانین کپلر) از این قوانین پایه استنتاج میشوند.
در سال ۱۶۹۶ نیوتون به سمت ریاست ضرابخانهٔ سلطنتی انگلستان منصوب شد و در آنجا هم تحولات زیادی ایجاد کرد. علاوه بر تغییراتی که در ضرب سکه و قوانین مالی انگلستان به وجود آورد، موفق شد عدهٔ زیادی از جاعلان پول در انگلستان را شناسایی کند و به محکمه بسپارد. جعل پول در آن زمان "خیانت به نظام" تلقی میشد و مجازات بسیار سنگینی داشت.
در سال ۱۷۰۵ نیوتون به خاطر خدماتش به کشور ملقب به لقب Sir شد. او در کهنسالی هم ذهنی پویا و توانمند داشت و قادر بود مسائل را با تمرکز بالا حل کند.
در سال ۱۷۲۷ نیوتون وفات کرد و در صومعهٔ وستمینیستر به خاک سپرده شد.